1 - 2

Φίλοι τζιαι φιλενάδες μου

κρωστείτε¹ τους σεβτάες μου,

πέρκι² με λυπηθείτε.

Για τούντα πάθη που με τρών,

πέτε μου που έσιη γιατρόν

να γίανω, να χαρείτε.

Παφής³ ήμουν εφτά χρονών τζι επήαιννα σχολείον

τζι αρκίνησα τζι εμάνθανα το έναν τζιαι το δύο,

είχα μια συμμαθήτριαν

καθευατον ήτουν θεά,

όμως με φρένον⁴ λλίον.

Αμα τζιαι νιωθήκαμεν⁵ σχεδόν στην τρίτην τάξην

πάνω μου ποταυρίστηκεν⁶,

σαν που την εφανίστηκεν⁷

πως εννα με πειράξει.

Εννία χρονών μωρόν ήμουν τζι αμα τζι ετσίμπησεν με,

σαν που μου κακοφάνηκεν, ίσια κλαμούρησεν με.

Σηκώννουμαι που τζει χαμαί τζι είπουν το του δασκάλου

τζι έδωσεν της με την ροδκίαν

τζιαι κάτι πάτσους⁸ μες τ’ αφκία,

να ξερα εν το λάλουν.

Το δείλις⁹ που σχολάσαμεν, λαλεί μου με μαράζιν¹⁰,

ελάλουν πως ενν’ αντραπείς,

εν τ’ ορπιζα¹¹ να του το πείς,

αλλ’ ομως εν πειράζει.

Πο δα τζιαι δα¹² εν παω καθόλου στο σχολείον

τζι οτι λος¹³ πλάσμα¹⁴ με ρωτά,

να του λαλώ για έρωταν

δικόν σου που ‘ννα φύω¹⁵.

Αλλα να ‘ν εις την έννοιαν σου¹⁶, όποτε ξησκολήσεις¹⁷

τους πάτσους που φαα για σε, να μου τους ενθυμίσεις.

Λαλώ της, έν τζιαι κρώννουμαι¹⁸ τα λόγια τα δικά σου,

αν μ’ ορκιστεις πως μ’ αγαπας ετσι με τα καλά σου

φεύκω που τα τωρά τζι’ εγιω,

με πλάκαν θέλω με κρογίον,

περνώ με τα φιλία σου.

Πα’ στα νιννία¹⁹  των αμμαδκίων, που μπλέπει όρκισα την

τζι αμα τζι εδέχτην, είπεν μου τζιαι πρωτοφίλησα την.

Αμα τζιαι φεύκει που τζιαμαί, εχάθην ο μυαλός μου,

τα γράμματα τουν σκούντρα²⁰ μου, ο δάσκαλος εχθρός μου.

Μα ‘ν ήτουν πλάσμαν του θεού, με κόρη με γισάφιν²¹ ,

ορκίζουμαι το βάρος της αξίζει το χρυσάφιν.

Έσιη δκύο μάθκια, αθασωτά²² τζιαι τζεί που εννα δικλήσει²³,

η πέτρα σπάζει τζιαι γεννά

νερόν τζι όποιος το πιεί εν γερνά

σκεφτείτε ήντα βρύση.

Οι βούτσιες²⁴ της εν συννεφκία που βαροπουμπουρίζει²⁵,

όσοι την δουν στοισιηματούν²⁶,

έσσω της πάσιν²⁷ τζιαι ρωτούν,

ήντα²⁸ τες πογίατιζει.

Τζιαι τζείνη περιπαίξιμο, λαλεί τους με κιρμίζιν²⁹.

Τα στήθη της εν’ λεμονία άμα να πρωτανθίζει,

τζι κόξα³⁰ της Αγία Σοφκία,

να κρώννουνται οσ’ εχουν φκία,

να πούσιν πόσο αξίζει.

Αξίζει έναν βασίλειο η μια της η παλάμη,

να κάμνει κοντομάνικα,

να φαίνετ’ εξω τακτικά

τουτ΄εννα φκάλλει νάμι³¹.

Με λλία λόγια να το πω, εν πάντα της λουμένη³²,

αφρογαλατοπούρεκκον, ζαχαρομελωμένη.

Τζι’ αμα τζι ερτώθηκεν³³ φτωσίη.

γρουσά τζιαι ρούχα εν έσιει

την νιότη της να σάσει³⁴.

Αλλα να κάμουν έκθεσην,

ούλες γερές³⁵, τζίνη μισή

παλ’ εννα τες χασκίασει³⁶.

Άμα μ’ ορκίστην τζι είπεν μου εμέν πως εν τα ξέρει,

εξέβηκα³⁷ που το σχολείον

τζι έκαμνα μόδαν των μαλλίων³⁸,

έπιασα τζιαι δευτέρι

τζι έγραψα πλήξες τζιαι καμούς,

που πήαιννα εις τους βραμούς

τζιαι μέρα μεσομέριν.

Αμα τζιαι γίνηκα τζι εγίω, σιειρόττερα που τζείνην,

εζήτησα την τζι είπεν μου να μείνει να μιαλύνει³⁹.

Λαλώ της, εν θα ‘ρτεις μ’ εμεν, μα σαι τζι εσου χαμένη,

που τα νιννία των αμμαθκίων έχω σε κρατημένη.

Τζι αν βουληθείς⁴⁰ να μ’ αρνηθείς,

προσέχτου τζι εννα στραωθείς,

γιατ’ είσαι ορκισμένη..