1 - 2

Ποια εν η αιτία σου μιτά¹ μου, τζι εν πααίννεις,

Οξα² ΄βραν σου καλλύττερον τζι εμέναν εν με παίρνεις.

Εν ήτουν με το κκέφιν της τζι εγίω κατάλαβα την

τζι αππήησα³ που τον βραμόν⁴ τζιαι ξαναφίλησα την,

για τελευταίαν μου φοράν, τζιαι ποσιαιρέτησα την.

Αρώτουν τες γειτόνισσες προξένια ποιοι επήραν,

Γοιον τον σκαρτάτον⁵ έπαθα,

αμα μου είπαν τζι έμαθα

καλά την ιστορίαν.

Πάω μες σ’ εναν καφενέν έτσι με δίχως ψέμαν,

Έκατσα τζι έπιννα κοφτές⁶, να κάμω ξένον γαίμαν.

Άμα τζι εμέθυσα καλά, εις το στενόν της πάω,

είσιεν πολλούς τζι ακούσαν με,

πόσσω κατηγορούσαν με,

πόξω λαλούσαν πράβο.

Τζι αρκίνησα να τραουδώ τζιαι τζείνη κρολοάτουν⁷,

τους όρκους εθθυμήθηκεν τζι ελούθην του κλαμάτου⁸.

Λαλώ της, όποιος σ’ άγγρισεν⁹, πε μου το μεν φοάσαι,

τζι αν νέν’ η μάνα σου, σφάζω την τζι εν νώθεις που τζοιμάσαι.

Αγγρίστηκες τζι ενόμισες πως ενν’ αυτοκτονήσω,

μα ‘ννα βρω μιαν καλλύτερην ‘πο σέναν ν’αγαπήσω.

Αν μεν είσιεν η μάνα σου γεναίτζιες συντροφίαν σου,

‘πο μέναν έντζ΄αγγρίζεσουν,

μητ’ αλλον εσχετίζεσουν,

να βκείς που την σειράν σου.

Ποία μαυλομάνα¹⁰ σ’ εβαλεν με άλλον να γυρίσεις

τζιαι τόσην μισιτιάν¹¹ μ’ εμέν,

άμα με δείς, θωρείς χαμαί¹²,

μέμπα¹³ τζιαι σιαιρετήσεις.

Αν γελαστείς τζιαι χαρτωθείς¹⁴ με τζείνον που σου τάσσουν,

που τούντην πίστην θ’ αλλακτώ

ή να ‘ρτω νύχταν να παιχτώ

δαμαί στην γειτονία σου.

Περίτου που τα μάθκια μου, είχα σε πέρτικα μου,

τζιαι κρώστηκες¹⁵ των γεναικών,

όμως για σέναν εν’ κακόν

τζι εμέν ωφέλεια μου.

Εγίω ‘τσι όρκον σου διώ,

να κατεβάσουν τον θεό,

πουλλίν μου, εν σ’αρνιούμαι.

Άσπρη τρανταφυλλία του Μα’,

πέντε λεπτά την εβτομάν,

με μόλις να τζοιμούμαι,

τζι εσού γιατί να τους κρωστείς

τζι άλλον πο μέναν ν’αρμαστείς¹⁶,

να μ’ έσιεις να σσωτζειούμαι¹⁷.

Έλα ‘ξω κόρη να σε δώ τζιαι πάψε τζιαι κανεί σε,

γιατ’ εννα πά να σκοτωθώ,

που τούντον κόσμον να χαθώ,

βάρος του τόπου είμαι.

Τέλος εκαταφέρτηκεν τζιαι εκτύπησεν την πόρταν

τζι είπουν πως εκούντησεν η γέρημη μου σόρτα¹⁸.

Λαλεί μου φύε που δαμαί, γιατί αν ιξυπνήσει

ο τζύρης¹⁹ μου τζι ακούσει σου, εννα σε τουφεκκίσει.

Τζι άυριον που ‘ννα με ρωτούν αττέν να με χαρτώσουν,

εννα τους πω είμαι μιτσία²⁰, πέρκι τζιαι μετανώσουν.

Αλλα το ίσιον να σου πώ,

έτσι με δίχως να ντραπώ,

είντα λος εννα ζιούμεν;

Εσού φτωχός, εγίω φτωσίη,

θωρείς ο κόσμος έν έσιει

δουλειές να εργαστούμεν.

Αν μ’ αγαπάς που τωρά, έλα μ’ εμεν, χαρώ σε,

να μου περάσει ο έρωτας

τζιαι για την φτώσιειαν μεν ρωτάς

τζιαι δκιακονώ²¹ τζιαι ζίω σε.

Αν ήτουν όποιος σου λαλεί κοντά σου να τον φήννεις,

εν έπρεπεν τόσον τζιαιρόν,

που ‘μουν εννία χρονών μωρόν,

αγάπην να μου δείχνεις.

Αλλα να φύω που δαμαί τζιαι άνεννοια λάμνε ππέσε²²,

τζι εν κρίμα ν’αγρυπνάς εσύ,

που’ σαι μια πέρδικα χρυσή,

γιατί κρυολοέσαι.

Το κρίμαν μον τζιαι κόφκεις το που ‘ν μ’ αφησες να μάθω

εις το σχολείον γράμματα, αλλά καλά να πάθω.

Πουλλίν μου καλομέρωτον τζιαι καλοαγγρισμένον

ποσιαιρετώ τζι αφήννω γειά, γιατ’ είσ’ αγρυπνισμένον

τζι ως το πωρνόν²³ να μ’ εβρουσιν, Θεέ μου, σκοτωμένον.